چه حسی بهت دست میده وقتی جمله " هرکجاهستم باشم، آسمان مال من است" رو میشنوی یا میبینی؟
همه یه نگا به آسمون بلند میندازیمو با یه لبخند تاییدش میکنیم
اما اون موقع که سهراب این شعرو میگفته کسی نبوده بهش بگه "داداش تو راست میگی، اما تو به من بگو من خاکو چه کنم؟"
میتونی همین ادعا رو واسش بیای؟
فکر کردی میتونی وسط غربت داد بزنی این خاک، خاک منه بدون اینکه یه پلیس به جرم غریبه بودنت بخوابونتت رو زمین؟
فکر کردی میتونی وسط تهران داد بزنی این خاک سهم منه بدون اینکه یه مامور به جرم آزاد بودنت دستتو از پشت ببنده؟
نه آقا جون ، تو فقط میتونی بگی هرکجاهستم باشم، این خاک مظلوم تر از این حرفاست.
زمین هم مال من است،
هر کجا هستم،باشم
آسمان مال من است.
پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین مال من است.
چه اهمیت دارد؟
گاه اگر می رویند
قارچ های غربت؟